اخبار نجوم و فضایی 9 بهمن 1390

به گزارش خبرگزاری فرانسه ، 'یوری آلکسیوف' رییس سازمان فضایی اوکراین گفت: این ماهواره در زمستان سال 2013 به فضا پرتاب خواهد شد. دوره فعالیت این ماهواره بین هفت تا هشت سال است.

وی گفت: بودجه این پروژه 292 میلیون دلاری با یک وام 10 ساله از کانادا تامین می شود.این ماهواره در شهر 'کراسنویارسک' واقع در جنوب روسیه به فضا پرتاب می شود.

آلکسیوف خاطر نشان کرد: این ماهواره که با موشک اوکراینی ' زنیت' پرتاب خواهد شد برای کشورهای واقع در آسیای مرکزی و آفریقای شمالی خدمات مخابراتی ارایه می دهد.

آیا پوزیترونیوم، اسرار ضدگرانش را برملا می‌کند؟

چرا در آغاز خلقت، ماده با پادماده ناپدید نشد تا به جریانی عظیم از فوتون‌ها تبدیل شود؟ آیا انبساط فزاینده کیهان به این دلیل است که رفتار گرانشی پادماده درست عکس ماده است؟ چرا در اطرافمان پادماده نیست؟

 آیا پادماده، همراه همیشگی ماده که قرار است مانند سایه همه جا همراه او باشد، می‌تواند اثر ضدگرانشی داشته باشد؟ محققان آزمایشی ترتیب داده‌اند که به زودی به این پرسش پاسخ خواهد داد.

همانطور که می‌دانید مواد طبیعی می‌توانند هر ماده دیگری را روی زمین جذب کنند اما هنوز کسی نمی‌تواند رفتار گرانشی پادماده را پیش‌بینی کند. پنج‌شنبه گذشته، تیمی از متخصصان فیزیک در Physics Review Letters اعلام کردند موفق به ایجاد زوج‌هایی پایدار از الکترون و ذرات پادماده آن یعنی پوزیترون‌ شده‌اند که می‌تواند معمای ضدگرانش را برای همیشه حل کند.

محققان می‌گویند هر ذره‌ای در فیزیک، پادماده‌ای دارد که از هر نظر - که تاکنون امکان بررسی آن وجود داشته – کاملا به آن شبیه بوده و تنها بار الکتریکی (و برخی ویژگی‌های بنیادی) مخالفی دارد. نظریه‌های اخیر نیز رویکرد مشابهی دارند و بر اساس آنها هنگام آغاز خلقت عالم، ماده و پادماده به میزان یکسان ایجاد شده و هر جا با یکدیگر برخورد داشته‌اند، با از بین بردن یکدیگر پرتوهای پرانرژی نور را خلق کرده‌اند. حالا این پرسش پیش می‌آید که چرا و چطور جهان تازه‌ای خلق شده و چرا آنچه در اطراف ما وجود دارد از ماده ساخته شده است؟

احتمالا یکی از مشخصه‌هایی که می‌تواند پادماده را از ماده متمایز کند، رفتار گرانشی آن است. بسیاری از محققان معتقدند که پادماده می‌تواند ماده را جذب کند و بعضی دیگر می‌گویند باید منتظر دافعه باشیم.

پاسخ‌های ضمنی متعددی برای این پرسش که چرا جهان در لحظه خلقت ناپدید نشده تا به دریایی از فوتون‌ها تبدیل شود یا چرا جهان پیرامون ما بیشتر بسط پیدا می‌کند، نیز وجود دارند اما بررسی صحت این ایده‌ها تقریبا غیرممکن است.

به گزارش بی.بی.سی، محققان دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید موفق شده‌اند با طرح آزمایشی به حل این معما کمک کنند. آنها جفت‌هایی از الکترون و ‌پوزیترون را ایجاد کرده‌اند که در مدارهای ثابتی به دور یکدیگر حرکت می‌کنند. پژوهشگران این موجود جدید را پوزیترونیوم نامیده‌اند.

برای جلوگیری از برخورد این جفت ذرات با یکدیگر و از بین رفتنشان از القای محتاطانه انرژی استفاده شده که به ترازهای ریدبرگ معروف است.

این ذرات مانند خودروهای مسابقه‌ای که می‌توانند در خطوط متعدد یک مسیر حرکت کنند، با گرفتن انرژی به مدارهای بالاتری که دور ذرات دیگر وجود دارند، راه پیدا خواهند کرد. مشکل اینجاست که این اتم‌های پوزیترونیوم ریدبرگ که به تراز انرژی بالاتر ارتقا پیدا کرده‌اند، تنها سه‌میلیاردیم ثانیه دوام می‌آورند.

این گروه امیدوار است بتواند آزمایش فوق را تا دوام این ذرات در بازه‌ای چندهزارم ثانیه‌ای توسعه دهد و آنگاه ببیند که این ذرات به کدام سمت کشیده خواهند شد؟

ابرسیاه‌چاله‌هایی که ۹۵,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ کیلومتر با ما فاصله دارند

تلسکوپ 12متری اپکس (APEX) متعلق به رصدخانه جنوبی اروپا، کهکشان‌هایی را در فاصله 10 تا 12 میلیارد سال‌نوری از زمین به تصویر کشیده که شدیدترین فعالیت زایش ستارگان در ابتدای عالم در آن‌ها اتفاق افتاده بود.

به گزارش رصدخانه جنوبی اروپا، در این کهکشان‌ها که به شکل نقاطی سرخ‌رنگ مشخص شده‌اند، تولید سریع و گسترده ستارگان فقط یکصد میلیون سال طول کشید، اما همین فعالیت کوتاه‌مدت (البته در مقیاس کیهانی) موجب شد تعداد ستارگان در این کهکشان‌ها دوبرابر شود.
اخترشناسان به تازگی راز پایان یافتن ناگهانی این فعالیت‌های شدید زایش ستارگان را آشکار کرده‌اند. آن‌ها معتقدند ظهور ابرسیاه‌چاله‌های سنگین در مرکز این کهکشان‌ها عامل این اتفاق بود. جاذبه عظیم این ابرسیاه‌چاله‌ها موجب شد مقادیر انبوه از مواد خام پراکنده در کهکشان در این ابرسیاه‌چاله‌ها بلعیده شوند و علاوه بر آن، تابش‌های شدید ناشی از گردش مواد داغ به دور سیاه‌چاله باعث شد گازهای هیدروژن چگال که فروریزش گرانشی آنها باعث شکل‌گیری ستارگان می‌شود، پراکنده شوند.
به گفته اخترشناسان، این فرآیند موجب شد این کهکشان‌ها امروز به‌شکل کهکشان‌های پیر و بسیار سنگین دیده شوند.

چگونه نوترون‌هایی را که بین جهان ما و دیگر جهان‌های موازی جابجا می‌شوند، شکار کنیم؟

جهان‌های موازی از آن دسته مفاهیمی است که که اثبات آن بسیار دشوار است و کیهان‌شناسان علاقه زیادی به آن دارند. اکنون گروهی از محققان راهی یافته‌اند تا این پدیده را به صورت تجربی مشاهده کنند.

محمود حاج‌زمان: مفهوم جهان‌های موازی از آن دسته مفاهیمی است که کیهان‌شناسان علاقه زیادی به تئوری پردازی در خصوص آن دارند. با این حال، بسیاری از آنان عموما تمایلی به ارائه اثبات آن ندارند؛ که عمدتا به این دلیل است که اثبات چنین چیزی بسیار دشوار است. اما گروهی از محققان که چند سال قبل نشان داده بودند که چطور ماده می‌تواند بین دنیای ما و دنیاهای دیگر منتقل شود، اکنون گمان می‌کنند که باید بتوانند با استفاده از فناوری موجود این پدیده را در عمل مشاهده کنند. اتفاقی که در صورت وقوع، به تئوری چندجهانی اعتباری دیگر خواهد بخشید. تنها چیزی که این محققان برای این کار نیاز دارند یک بطری نوترون، چند عدد نوترون و یک سال زمان است.
به گزارش پاپ‌ساینس، این آزمایش نیازمند نگهداری بطری نوترون‌ها در وضعیتی فوق‌سرد است، فرایندی که فیزیک‌دانان سالهاست برای اندازه‌گیری سرعت واپاشی نوترون ها انجام می‌دهند. این بطری‌ها –که از مواد معمولی ساخته شده و آکنده از میدان‌های مغناطیسی هستند- قادرند تا این نوترون‌های فوق سرد را به دام بیاندازند و آنها را در چنان سرعت حرکت پایینی نگاه دارند که بتوان نوترون‌ها را مشاهده کرد. فیزیک‌دانان نرخ برخورد این نوترون‌های به دام افتاده را با دیواره ظرف اندازه‌گیری می‌کنند و سرعت کاهش این نرخ را به عنوان سرعت واپاشی نوترون‌ها در نظر می‌گیرند.
در یک آزمایش کامل (ایده‌آل)، واپاشی نوترون‌ها همواره و دقیقا برابر با نرخ واپاشی بتا است؛ اما این اتفاق هیچ‌گاه رخ نمی‌دهد چرا که بطری‌های نوترون ایده‌آل نیستند. به همین دلیل نرخ واپاشی همواره اندکی سریع‌تر است که احتمالا به دلیل آن است که برخی از نوترون‌ها توسط عواملی غیر از واپاشی فرار می‌کنند.
اما شاید هم این طور نباشد. میشل سارازین از دانشگاه نامور بلژیک و گروه کوچکی از همکارانش تصور می‌کنند که شاید این نوترون‌ها به واقع رهسپار دنیای دیگری می‌شوند. از نظر تئوری، آنها قبلا نشان داده‌اند که پتانسیل‌های مغناطیسی به اندازه کافی بزرگ، می‌تواند بستر لازم را برای مبادله ماده میان دنیاهای موازی فراهم کند. آنها در مقاله اخیر خود از داده‌های نرخ واپاشی نوترون استفاده کرده‌اند تا برای احتمال وقوع چنین رخدادی، حد بالایی را تعیین کنند. آنها دریافتند که چنین رخدادی حتی اگر رخ بدهد، بسیار نادر خواهد بود. بر اساس محاسبات آنها احتمال اینکه یک نوترون به درون جهان دیگری بپرد، کمتر از 1 در یک میلیون است.
با این وجود، محاسبات چنین چیزی را کاملا غیرمحتمل نمی‌داند، بخصوص با در نظر گرفتن تعداد نوترون‌های زیادی که وجود دارد. علاوه بر این، سارازین تصور می‌کند که راهی در اختیار دارد تا این پدیده را به صورت تجربی مشاهده کند. هر تغییر در پتانسیل گرانشی باید بر نرخ مبادله ماده تاثیر بگذارد و پتانسیل گرانشی بر روی زمین با گردش سیاره به دور خورشید تغییر می‌کند. کافی است که آزمایش به دام اندازی نوترون را برای یک سال کامل انجام دهید و آنگاه قادر خواهید بود که ببینید در چرخه سالیانه، آیا نوسانی در نرخ واپاشی نوترون وجود دارد یا خیر. اگر این چنین باشد، به آن معناست که نوترون‌ها احتمالا تنها واپاشیده نمی‌شوند، بلکه میان دنیاهای موازی نیز جابه‌جا می‌شوند.